اشعار

تـو آمـدی و در رحـمـت خــدا وا بـود            و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند            که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

در آسـمانِ شب مکّه، قـدسـیان گـفـتـند            خـدا، سـتـارۀ احـمـد چـقـدر زیـبـا بود

گـرفـت نـور تو جـغـرافـیای عـالـم را            شـب ولادت خـورشـیـدِ عــالـم‌آرا بـود

زمین زمین همه می‌سوخت در لهیب گناه            و ذات پـاک تو از هر بدی مـبـرّا بود

ألَـم یَـجِـدکَ فـقـیـراً خـدات روزی داد            ألَـم یَـجِـدکَ یَـتــیـمـاً خـدات مـأوا بـود

نیافـریـد جـهـان را مگـر به خاطر تو            اگر که خلقت، منـظـور حق‌تعـالی بود

عـبـور کـردی از آفاق و انـفـسِ عـالم            از آن مسیر که مسدود بر مسیـحا بود

هــمـای سـدره‌نـشـیـنِ مــقـام أو أدنـی!            به کُنهِ جاه تو اندیـشه را کجا جا بود؟

بـرای نـافـلـه وقـتـی قـیـام مـی‌بـسـتـی            بهـشـت، گـوشـۀ سـجـادۀ تـو پـیـدا بود

چه آیه می‌خواندی که حجاب‌ها می‌رفت            و قفـل‌های جهان پیش روی تو وا بود

بنازم این همه شوکت که عبد درگاهت            ولـیّ ایــزد مــنّــان، عـلـیّ أعــلا بـود

ز مکّه رفتی و تاریخ هم دگرگون شد            اگر که هجرت آن روز یک معمّا بود

فدای این همه مهر و عطوفت و رحمت            که در دقـایـق آخـر تـو را غـم مـا بود

زبـان الکـن ما بسـته است در مدحـش            »خروش»! این همه یک قطره پیش دریا بود

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد           در زیـر پـای مــرد خـدا جـانـمـاز شـد

کعبه خودش میان جماعت به صف نشست           آمـد امـام قــبـلـه و... وقـت نـمـاز شـد

دریـاچـه‌هـای آتـش نـمرود خـشک شد           باران گرفت و خاک زمین دلـنواز شد

هر جا که بود لات و هبل، لال می‌نمود           وقـتـی زبـان مـعـجــزۀ نـور، بـاز شـد

آئـیــنـه‌ای کـه قـدّ خــدا ایـسـتــاده بــود           پا بر زمین نهاد و زمین سـرفـراز شد

دیگر خـدا برای زمین نامه می‌نـوشت           با آن کـبـوتـری که رسـول حـجـاز شد

امشب شکـوه عشق جهانگـیر می‌شود            روح لـطیف عاطـفه تـصویـر می‌شود

امـواج سـربـلـنـدی و آزادی و شـرف            از هـر کـران مکّـه سـرازیـر می‌شود

قرآن ببوس و «اَشرَقَتِ‌الاَرض» را بخوان            ایـن آیـۀ مـبــارکـه تـفــسـیـر مـی‌شـود

تـبـریـک بـاد آمــنـه را کـز حـریـم او            نور است و نور و نور که تکثیر می‌شود

از انعکاس نور وی از مکّه تا به شام            هر سـنگ خـاره، آینـه‌تـأثـیـر می‌شود

الله اکـبر از نـفـسـش کـز فـرشـتـگـان            هر سـو بـلـند نـغـمـۀ تـکـبـیـر می‌شود

چون کاخ باشکـوه مدائن، ز هـیبـتـش            در لرزه کـاخ فـتـنه و تـزویر می‌شود

داروی دردها و جـواب سـؤال‌هـاست            قـرآن کـتاب او که جهـانـگـیر می‌شود

در سایۀ عدالت و اخلاص و وحدت است            تکبیر او که چیره به شمـشیر می‌شود

در آسـمـان، تـجـلـی هـر روز آفـتـاب            خُلق عظیم توست که تصویر می‌شود

گـردد صحـیـفـۀ صـلـوات فـرشتـگـان            بر صفحه‌ای که نام تو تحریر می‌شود

تنهـا همین نه آیۀ تـطهـیر مدح توست            یـادت هـمیـشه مـایـۀ تـطهـیر می‌شـود

نـام تو زنـده‌تـر شـده، یـاد تـو تـازه‌تـر            چندان که دهر، کهنه، جهان‌، پیر می‌شود

محـتاج یک نگـاه توأم ای که هر کجا            خاک از نگاه لطف تو اکـسیر می‌شود

رسیـدی و پـر و بـال فـرشـتـه‌ها وا شد            شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

به یـمـن نـام بهـارآور تو ای خـورشـید            گـره ز کـار فـرو بـسـتـۀ زمـین وا شد

تـو آمـدی و بـه یــمـن نـگـاه تــازۀ تـو            خطوط مبهم و مخدوش عشق خوانا شد

به پیشواز تو هر ماسه، قطره‌ای باران            به پیشواز تو این خاکِ تـشـنه دریا شد

چـراغ معجـزه‌ات گـرچه تا ابـد روشن            دریـغ آدم سـرگـشـتـه بـی‌تـو تـنـهـا شد

زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی            همان شب، آمنه می‌بیند، درون چشم تو دنیایی

ستاره‌ای بدرخشید و رسید و ماهِ دل ما شد            چه سرنوشت دل‌انگیزی، چه عاشقانۀ زیبایی

همین که آمده‌ای از راه، حجاز، محو تو شد، ای ماه!            یتـیم کوچک عبدالله! ببین نیامده، آقایی!

سلام ماه بنی‌هاشم! سلام بر تو ابوالقاسم!            دل از نگاه تو شد مُحرم، چه حج محشر و گیرایی

چنان کنار ابوطالب، ستوده حُسن تو را یثرب            که شد یقین به دل راهب: همان ستودۀ عیسایی

به هیچ آینه، جز حیدر، نه پادشاه و نه پیغمبر            شکوه و حُسن تو را دیگر، خدا نداده به تنهایی

به دختران نهان در گِل، بیا محمدِ نازک دل!            ببار تا که شود نازل، به قلب پاک تو، زهرایی

به آرزوی نگین تو، درآمده‌ست به دین تو            مسیح من! به کمین تو، نشسته است یهودایی

قسم به لیل و به گیسویت، به ذکر یاحق و یاهویت            به آیه‌، آیۀ ابرویت، به آن دو چشم تماشایی

در این هزارۀ ظلمانی، میان این همه حیرانی            برای این شب طوفانی، بخوان از آن دل دریایی!

از او که خال تو را دارد، که نام و حال تو را دارد            به شانه‌، شال تو را دارد، می‌آید او و تو می‌آیی

بخوان که در عرفاتم من، کنار آب حیاتم من            طنین یک صلواتم من، به شوق این همه زیبایی

روزی از روزهای مـاه ربیع            تـن سـرد زمـیـن بـهـاری شـد
بین هر سوره، پای هر “جنت”            آیه در آیـه “نـهـر” جاری شـد

یک بیابان خشک و لم یـزرع            با حصیر ستاره‌ها فرش است
خــانــه‌ای تــا ابــد پــذیـــرای            کـاروان مـلائک عـرش است

مـاه با مـوج بـرکه می‌رقـصد            کهکـشـان‌ها تـرانه می‌خـوانند
دامـن آیـنـه پـر از نـور اسـت            عـرشیان عـاشقانه می‌خـوانند

کوک عشق است ساز قافیه‌ها            عـاشـقـان در مدار معـشـوقـند
واژه در واژه شاعران هر بیت            بـر در اسـتـعــاره مـی‌کـوبـنـد

تـب مـسـتـی گـرفـتـه دنـیـا را            سـر سـاقـی مـا ســلامـت بـاد
افـق می، به وقت میخـانه‌ست            جان فدای تو، هر چه بادا باد

الـسـلام عـلـیـک یا مـحـبـوب            ای همه مهـر، ای حـبیب خـدا
مـظـهـر مـهـربـانی و خـوبـی            عـــلــت خــلـــق آدم و حــــوا

روز مبعث نه، بلکه در میلاد            بین گهواره‌ات “علق” خواندی
تن بـت‌ها و طـاق کـسـری را            پـلک بر هم زدی و لـرزاندی

از ازل جـبرییل، وحی به لب            بـر درت رفـت و آمـدی دارد
تا ابـد کـوچه باغ عـرش خـدا            عـطـر و بـوی محـمـدی دارد

لب واژه‌های عالم به ثنای مصطفی گرم            نفس فـرشته‌ها در جریان این ثـنا گرم

به کتاب مهـربانی غـزلی نوشت خالق            که قصیده در قصیده دل عاشقانه‌ها گرم

سرِ آستان هـستی سرِ شـاه‌بیت مـسـتی            به غبار بام شوق و به هزار مرحبا گرم

عطش خدا پرستی به ضمیر طاق افتاد            تن برج پادشاهان به رهایی از قبا گرم

نخی از عبای سبزش به جهان بهار بخشد            خنکای هر درخـتی کند آفـتاب را گرم

صلـوات می‌فـرسـتم به امین کـبـریایی            چه جمال دلـربایی به‌خدا دم خـدا گـرم

به جهان قـدم نهاده گـل بوستان توحـید
و شمیم مهـربانی به مشام عقـل پیچـید

شب تار نارسایی که عدم دم از عدم زد            دم دلپـذیر پاکـش به سرای دل قـدم زد

بشر از طفیلی او به شکوه قصه خیره            که وجود در تحیّر به امید جلوه دم زد

سخن از هوای نامش نتوان مگر به قرآن            که خدا کمال او را همه نقش محترم زد

نغمات مهر جاری به شکوه دفتر خاک            بنگر که حق چگونه به سرودنش قلم زد

بنشین به تازه دیـدن جریان آسمـان را            که دو دست پر قنوتش به تبسم صنم زد

خبر از فـنا نـگـیرد گـل روشن تـوسل            که سرود خوان چشمش غم و درد را به هم زد

غم و غصه ریشه‌کن شد که وزیده بوی احمد
بنـویس روی قـلبت صلـوات بر محمد

همه عالِـمان عـالـَم به نیاز بر سَرایش            چه قیامت عظیمی شده جاری از ولایش

شده روی دوش هستی عَـلَم ترانه برپا            که تمام جان برقـصد به نظـارۀ لوایش

بگذار پنجه بر دف شب پایکوبی ای دل            که سر افکنی ز شادی به هوای خاک پایش

بنـواز عـاشـقـانه سر شیـشـۀ طرب را            نکند شوی جدا از می‌ِ مانده در هوایش

به سماع هر حکایت که رسیده در روایت            رمقی نمانده باقی که سراید از صفایش

چه کـنم که لال لالم ولی اشتـیاق دارم            که دو رکعت آسمانی بشوم به مدح‌هایش

برسان مدد خدایا که از او سخن بگویم
شب شعـر ماه برپا شده در رگ گلویم

مکه را امشب شکوهى دیگر است            مروه امشب با صفا پا تا سر است
نـور بـاران باخـتر تا خاور است            دامن بانـوى شب پُـر اخـتر است

آسـمان گـشـته زمـین بوس زمین
دفـتر شـوق است قـامـوس زمـین

سبز در سبز است صحراى حجاز            وه چه رؤیایى ست غوغاى حجاز
بوسه زد خورشید بر پاى حجـاز            یـا مـحـمـد گـشـتــه آواى حـجـاز
وسـعــت اُمُّ الـقــرى لـبـریـز راز
می‌فروشد بر بهشت و عرش ناز

آمـنـه خـاتــون مـهــر و آفــتــاب            روح پـاکـش پـاک‌تر از روح آب
درد او را می‌کشد در پیچ و تاب            شـعـله‌ور پا تا سـرش در التهـاب
درد را امــا تـحــمــل مــی‌کــنــد
در دلـش یـاد خــدا گـل مـی‌کــنـد

آمــنــه امــشـب پــســر مـی‌آورد            آفـــریـن قــرص قــمــر مـی‌آورد
مــژده صــبــح ســحــر مـی‌آورد            مـرد ایــمــان و ظــفــر مـی‌آورد
از تـبـار بـت‌شـکـن نـسـل خـلـیل
گـمـرهــان وادى شـب را دلـیــل

ایـن پـسـر دُرّ یــتــیـم انّــمــاسـت            بین خوبان دو عـالم مصطـفاست
سینۀ او ساحت صدق و صفاست            قـلـب او آئـیـنــۀ وحـى خــداسـت
دین حق از فـیض او تکـمـیل شد
معـجـز مـیـلادش عـام الـفـیل شد

او بــود حُــســن خــتــام انــبــیــا            اول و آخــــر کـــلام انـــبــــیــــا
آخـریـن جــرعـه ز جــام انـبــیــا            ســیــد خــلـقــت امـــام انــبـــیـــا
در صف نوبت اگرچه خاتم است
لـیک در رتـبه رسول اکرم است

بـا شـمـایـم آى بـت‌هـا بـشـکـنـیـد            اى هبل اى لات و عزّى بشکـنید
تخت خسرو، طاق کسرى بشکنید            دسـت‌هـاى فـتـنـه آرا بـشـکــنـیـد
جان هستى، عشق سرمد می‌رسد
جــلـوۀ حُــسـن مـحـمـد مـی‌رسـد

رسـیـد حـضرت بـاران سر بیـابـان‌ها            چـکـیـده نـم نمـکی و شـده گـلـستان‌ها

بـهـار هم به تـماشـای این طـرف آمد            که لـذتـی بـبـرد از بـهــار بـسـتـان‌هـا

به محض رویت حُسن جـمال زیبایش            بساط عـشق شکـوفـا شـود زمستان‌ها

شـکـوه آمـدنـش را نـسـیم سـر می داد            رسید لحظۀ خوش یومن کل دوران‌ها

به دست آمنـه خـورشید آخـرین تابـید             همانکه معجزه اوست عشق و قرآن‌ها

کسی که پشت بتان را به خاک خواهد زد            و کائـنات بگـیرد از او چه فـرمان‌ها

مسیر راه عبورش پُر است از عاشق            و دیـده می شـود آن بیـن تا سلیـمان‌ها

همان کسی که شود کشتی نجات بشر            همان که دور و برش پُر شود ز سلمان‌ها

اذان بگـوید و دل‌ها شود مـطیـع خـدا            همانکه برگ برگ برنده ست بر مسلمان‌ها

عـاقـبت قـرعـۀ نـامت به لـبِ ما افتاد           شده سیراب، کـویری که به دریا افتاد

گـلِ لبخـند، به بـاغِ لب‌مان کـاشته شد           خـبــرِ آمــدنـت روی زبــان‌هـا افـتـاد

وقتی از چهـرۀ تو پرده‌گـشایی کردند           رونـق از سکـۀ هر چهـرۀ زیـبا افـتاد

نفسش زندگی آموخت به مردن؛ وقتی           به شـفـاخـانـۀ تـو راه مـسـیـحـا افـتـاد

از تو و معجزه‌هایت چه بگویم؛ وقتی           شـاخـۀ باغـچـه‌ات از یَـدِ بـیـضا افـتاد

چون زمین جای کمی بود، برای قدمت           ردّ پـایـت بـه سـر عــالـم بــالا افـتــاد

آنقـدَر اوج گـرفـتی به شبِ معـراجت           بـال جـبـریل، به دنـبال تو از پـا افتاد

و در آن راه، که می‌رفت، به اَوْ اَدْنی‌ها           باز هم چـشم تو بـر چهـرۀ مـولا افتاد

چــشـم تـو آیـنـۀ قـدّیِ خــوبـی‌هـا شـد           هر زمانی که نگـاه تو به زهـرا افـتاد

سبز شد عشق، به لم‌یزرعِ تاریکِ دلم           تا نگـاهم به گُـلِ گـنـبد خـضری افـتاد

امشب به مـلائك خـبری تـازه رسیده            لبخـنـد نجـات از نـفـس صبـح دمـیده
شیطان عوض جامه دل خویش دریده            اوصاف خـدا از دهـن بت كه شـنـیده

یك صبحـدم و این همه اعیاد كه دیده

اعیاد خدا گشته از این صبح پـدیـدار

ای بـحـر تـجـلا! گـهـرت بـاد مبارك            ای طـور نبـوّت! شـجـرت باد مبارك
ای مكـه! نـسـیم سـحـرت بـاد مبارك            ای آمـنـه! قـرص قـمـرت بـاد مبارك
مـیـلاد گـرامـی پـسـرت بـاد مـبـارك

دامان تو تا حـشر بود مطـلع الانـوار

ای گمشدگان! گـمشدگان! راهـبر آمد            در عـرصۀ بـیـدادگـری، دادگـر آمـد
تكـبیر بگـوئـید كه هجران به سر آمد            تـهـلـیـل بـرآریـد كـه پـیـغـامـبـر آمـد
پـیـغـامـبـر از بهـر نـجـات بـشـر آمد

آمـد به جـهـان قافـله را قـافـلـه‌سـالار

تـوحــیـد بـود لالـۀ بـسـتــان مـحــمـد            جـبـریـل بود مـرغ گـلـسـتان مـحـمـد
تهـلـیـل بـگـوئـیـد بـه فـرمـان محـمـد            خلقـت همه گـشـتـند ثـنـا خوان محـمد
ذكـر هـمـگــان آیـۀ مـا كــان مـحـمـد

از قــول خــدای احــد و قــادر دادار

این نور جمال ازل، این خالق نور است            این هم سخن موسی، در وادی طور است
این روی صحف، صورت زیبای زبور است            این روح عدالت به محیط زر و زور است
این منجی آن دخترك زنده به گور است

این است كه گل سبز كند از شرر نار

این است كه او بود و همه خلق نبودند            این است كه با نام خوشش نامه گشودند
این است كه خیل ملكش سجده نمودند            وصفش همه گفتند و شنیدند و سرودند
گـفـتند و شنـیدند و سرودند و ستودند

با این همه كردند به عجز سخن، اقرار

این است كه تـوحـید از او نام گـرفته            این است كه خورشید از او وام گرفته
این است كه از روح بشر، دام گرفته            این است كه دل از دمش آرام گـرفته
این است كه از دست خدا جام گرفته

سر تا قـدم از عـلم الهی شده سرشار

ای جـان هـمه عـالـم و آدم به فـدایت            ای هستی هستی كمی از لطف و عطایت
گلـبوسۀ فـردوس، به خاك كـف پایت            روئـیـده مسیح از نفـس روح فـزایت
كـار مـلـك و ذكـر خـداونـد، ثـنــایـت

این ذكر الهی است كه دائم شده تكرار

ای چرخ كهن خاك ره طفل صغیرت            روشنـگـر بـزم ازلـی روی مـنـیـرت
تا حـشر، بـزرگـان جهـانـند حـقـیرت            حتی به جـنان اهل بهـشـتـند فـقـیرت
پیغـامـبران یكـسـره بـودنـد بـشـیـرت

پیـوسـته نمـودنـد به آقـایـی‌ات اقـرار

اوصاف تو چون وصف خدا فوق حساب است            قرآن تو را سلطه بر این چار كتاب است
حُب تو ثواب است، ثواب است، ثواب است            بغض تو عقاب است، عقاب است، عقاب است
تو آب حیاتی و جهان بی‌تو سراب است

تو مهری و روز همه بی‌توست شب تار

مـا امّـت وحـی و تو وحی آور مـایی            تا هـست خـدایـی خـدا، رهـبـر مـایی
تو جـان هـمه عـالـمی و در بر مایی            تو سـایـۀ لـطف ازلـی بـر سـر مـایی
تا شـام ابـد مشـعـل روشنـگـر مـایـی

بی‌نور تو، توحید محال است، نه دشوار

بی‌دست تو حق بر روی كس در نگشاید            بی‌دوسـتـی‌ات حـمـد خـداونـد نشـایـد
بی‌حسن تو یوسف ز كسی دل نرباید            بی‌نـام تو زنگ غـمـی از دل نـزداید
مـدح تو نه از «میثم»، از خلـق نیاید

گیرم ز عـقـیق همه ریزد دُر شهـوار

ای نــمــازِ تــو آفــتــابِ خــدا            آخـریـن شـاه بـیـت نـابِ خـدا

محـور گـردش زمین و زمان            آسـمـانـی‌تـریـن نـگـاهِ جـهـان

شعرمن با تو چون محک بخورد            واژه‌ها یک به یک ترک بخورد

در مـیـان قـبـیـلـه‌هـای عـرب            بیـن احـسـاس‌های مـردۀ شـب

بیـن انـدیـشـه‌هـای ویـرانـگـر            و خـرافــاتـیـان عــصـیـان‌گـر

وقـتِ تـعــبــیـر خـلـق آدم شـد            که جهان پُر ز عطر مریم شد

ناگـهـان آسمـان دگـرگـون شد            ابـرهـای زمـان دگـرگـون شد

کاخ کسرائیان به لرزه نشست            خـنجـر ظلـمت شبانه شکـست

و شِکـفـتی که بشـکـفـد ایـمان            و نـمــیـرد صدای دخـتـرکـان

در شـتـابی پُـر از جـهـالـت‌ها            خـفـتـه بـودیم پـشـت عـادت‌ها

مـانـده بودیم در مَـنیَّت خویش            آمـدی با خلـوص نـیّت خویش

نرم و آهـسته زنـده‌مان کردی            و کـریـمانـه بـنـده‌مـان کـردی

بارش رحـمتی ز جانب عشق            قطره قطره همه مراتب عشق

حُـسن خُـلـق تـو انـقـلابِ خـدا            خـاتـم الـمـرسـلـین کـتاب خـدا

در زمانی که جهان از جهل، غرق ظلمت است           آمد آن خورشید، که نورش دلیل خلقت است

آمده حُـسن خـتام و سَـروَر پـیغـمـبران           آنکه توصیفِ جمالش کار این جمعیت است

خُرد شد ایوان کسریٰ ریخت سقفش بر زمین           بسکه این مولود، دارای وقار و هیبت است

در دیار فـارس‌ها آتشکده خـاموش شد           اتفـاقـاتی که افـتاده دلیل حـیـرت است

آمد و ابلیس، راهش بسته شد بر آسمان           آسمان هم با وجود او پُر از امنیت است

تخت شاهان سرنگون شد سحر ساحر‌ها عقیم           تازه این‌ها گوشه‌ای از جلوۀ آن حضرت است

آمده آنکس که خاک ردّ پایش از طلاست           همقدم با او زمین می‌گردد و در حرکت است

خاک، حاصلخیز شد از گرد و خاک مقدمش           با وجود او کویر خشک، غرق برکت است

لحظه‌ای خندید، روشن شد زمین و آسمان           در میان عرش، هم از نور رویش صحبت است

ارتباط عرش را با فرش، ممکن کرد او           اصلا این مولود، ذاتاً در وجودش وحدت است

زمین گهواره كابوس‌های تلخ انسان بود           زمان چون كودكی در كوچه‌های خواب حیران بود

خـدا در ازدحـام ناخـدایـان جهـالت گـم           جهان در اضطراب و ترس در آغوش هذیان بود

صدا در كوچه‌های گیج می‌پیچید بی حاصل           سكوتی هرزه سرگردان صحرا و بیابان بود

نمی‌روئید در چشمی به جز تردید و وهم و شك           یقین تنها سرابی در شكارستان شیطان بود

شبی رؤیای دور آسمان در هیأت مردی           به رغم فتنه‌های پیش رو در خاك مهمان بود

جهان با نامش از رنگ و صدا سیراب شد آخر           محمد؛ واپسین پیغمبر خورشید و باران بود

سکوتِ تیرۀ تاریخ سرگردان و حیران بود           زمان خاموش‌تر در گوشۀ ذهنی پریشان بود

جهالت ذهنِ انسان را چنان بی‌وقفه پر می‌کرد           که استدلال هم افتاده در گرداب هذیان بود

خدا یک واژه تاریک و نامفهوم بود وخشک           نمادِ بت، امیدِ خانه‌های بت‌پرستان بود

سکوتی ممتد و تاریک، در متنِ زمین می‌ریخت           گناه و جهل و بدعت، سازِ خوش آهنگِ شیطان بود

نگاه فصل‌ها روی زمین خشکیده می‌روئید           و بذر عشق محروم از صدای پای باران بود

تبِ بانگ ابابیل از سکوتِ آسمان بارید           و بعد از آن شروع سالهایی بس خروشان بود

خدا تابید بر روی زمین تا روشنی بخشد           به ذهنِ تیرۀ انسان، و آن میلادِ عرفان بود

خدا از عرش بر بالِ ملائک مهر را پاشید           شب اعجاز میلاد محمد، عطفِ انسان بود

و بر روی زمین کاخ مدائن‌ها فرو می‌ریخت           شکوه جشنِ میلاد محمد، پایکوبان بود

شنیدند آسمانی‌ها که یک مرد یهودی گفت           بشارت داد موسی، این شب میلاد پیمان بود

تبِ آذر گُشَسبِ پیر خاموشی گرفت آنگاه           نگاهِ روشنِ چشم محمد بود و قرآن بود

پیغـمبر صداقـت و ایـمان خوش آمدی            کامل ترین حقـیقت انسان خوش آمدی

دنـیا کـویـر تـشـنه و تو کـوثـر حـیات            سر تا به پا طراوت باران خوش آمدی

نازل شدی ز کنگـرۀ عـرش بر زمین            ای مشـرق تجـلـی قـرآن خـوش آمدی

عزی، منات و لات به پای تو ریختند            عمر هبل رسیده به پایان خوش آمدی

پیش از تو عشق و خوبی و احساس مرده بود            تا زندگی ببخشی، چون جان خوش آمدی

سوگـند می‌خوریم به قـالو بلای عشق            سوگند می‌خـوریم به بدرالدجای عشق
ما زنده‌ایم زنده به حال و هوای عشق            خانه به دوش و دربه‌در کوچه‌های عشق

تابید نـور رحـمـت حـق؛ نور سرمدی
مـســتـیــم بـاز از جـلـوات مـحــمـدی

یک جلوه کرد و بت کده را تار و مار کرد            یک یاعلی که گفت هزاران شکار کرد
با غمزه‌ای زمین و زمان را دچار کرد            لب تا گشود مـیـکـده‌ها را خـمار کرد
هـستـیم در لوای تو ای بت شکن‌ترین
خاکیم زیر پـای تو ای بت شکـن‌ترین

آورده‌انـد تـا که تو را با تـمـام عـشـق            باید که سجده کرد به قدر و مقام عشق
پا‌ شد هـزار مـرتـبه بر احـترام عشق            تازه گرفته رنگ خودش را قوام عشق
تو آمـدی که رحـمـت بـی‌حـد بـبارد و
نام عــلـی بـه آل مــحــمــد بــبــارد و

در چـارده مـسـیـر تـویی مـقـتـداتـرین            تکـیـه به کوه قـامت تو زد ستون دین
ای مـنـتـهـای قـدرت حـق زیر آستـین            بر لحـظه‌های خلـق تو پیـوسته آفـرین
دسـتی بکـش که بـاز دلـم مـبـتـلا شود
یک دم بزن که خاک دلـم کـیـمیا شود

دسـتـی بـکـش به روی سر ما نـدارها            عالـیـجـنـاب این‌هـمه شـب زنـده‌دارها
بــرهـم زدی بـسـاط دل بـی‌قــرارهــا            جمعـنـد دور روی تو امـشب نگـارها
خورشید و ماه معـتکـف بر جـمال تو
ریـزه‌خـوریم بـر سـر خـوان بـلال تو

شیعه که جام مستیتان را به لب گرفت            حالا بساط نوکریش روز و شب گرفت
شایسته بود شیعه از اینجا لقـب گرفت            تو آمدی و مذهب ما یک نسب گرفت
تا زنــده‌ایــم، عــاشـق آل مـحــمـدیــم
مـا بــنــدگـان صــادق آل مـحـمــدیــم

آقام شد که نوکـریم رنگ و بو گرفت            نوکـر شـدم که زنـدگـیـم آبـرو گـرفت
من هرچه داشتم همه چشمان او گرفت            شکر خدا که دعای دلم مو به مو گرفت
می‌خـواستم گـدای تو باشم فقـط همین
ای‌کاش من برای تو باشم فقـط هـمین

بهـشت، منتـظـر آن شکـوهِ سرمد بود            بهـارِ دلـشدگـان، حـضرتِ محـمد بود

یـگـانـه اسـوۀ اخــلاق؛ اســوۀ خـوبـی            تـمـامِ عـمـر، بـه آزادگـی مـقــیّـد بـود

صدای آمدنِ کیست، بر بسیـطِ زمین؟            خداست یا که نبی؟، یک جهان، مردد بود

بسی خجسته و نیکوست، روزِ آمدنش            و پایکوبیِ عـشاق، خارج از حـد بود

چقدر شأن و مقامش فراتر از دنیاست            ز نسلِ نور، نِکو رو، به نامِ احمد بود

همیشه و همه‌جا، صاحبِ کمال و جلال            میـانِ سلـسـلـۀ عـابـدان، سـرآمـد بـود

نه این‌که هـم‌ردۀ اولیای پیـش از خود            که پـیـشـوای همه انـبـیاء، محـمـد بود

بـوی عـطـر از قـدم شاه جهان می‌آید            در گـلـستـان غـزل با هـیجـان می‌آیـد
شب میلاد شد و خواب زمستانی رفت            در بهاران، تب خورشید زمان می‌آید

آسمان مهـر به دامـان زمین می‌پـاشد            نبض خامـوش زمین با نوسان می‌آید
ساحل و بوسۀ دریا به لبش شورانگیز            لـؤلـویی از دل دریـای نـهـان مـی‌آیـد
آیه در شأن حضورش شده نازل؛ به به!            در دل سـورۀ احـزاب، عـیـان می‌آیـد
خنده بر صورت جبریل نشسته، زیرا            قاصدی خوش خبر از سوی جنان می‌آید
مادری چشم به راه است و جهانی پیگیر            شور عشقی به جهان وقت اذان می‌آید
مـطـلـع شعـر شده نـام مـحـمد امـشب            بـر زبـان قـلـمـم شـعـر روان مـی‌آیـد
غنچه خـندان شود و مـاه نمـایان باشد            هرکجا نـام و نـشانش به زبـان می‌آید

چهره انگار… نه، انگار ندارد، ماه است            این چه نوری‌ست که در چهرۀ عبدالله است؟

این چه نوری‌ست که تاریکی شب را برده            دل مـرد و زن اقــوام عـرب را بُـرده

این چه نوری‌ست که پُر کرده همه دنیا را            راهـی مـکـه نـموده‌ست یـهـودی‌ها را

جریان چیست؟ فقـط اهل کتاب آگاهـند            همه انگشت به لب خیره به عبداللهـند

همه حیرت زده، نوری که معما شده است            چند وقتی ست که در آمنه پیدا شده است

شور تا در دل انس و ملک و جن افتاد            چـارده کـنـگـره از کـاخ مـدائن افـتـاد

غیر از این هر خبری بود فراموش شد و            ناگـهـان آتش آتـشـکـده خـاموش شد و

طـالـع نـیـک امـیـران جـهـان بـد افتاد            ته جـام همه‌شان عکـس مـحـمد افـتاد!

طفل همراه خودش بوی خوش گل آورد            مـثـنـوی رام شد و رو به تـغـزل آورد

چهـره آرام، زبان نـرم، قـدم‌ها محـکـم            قامتی راست، تنی معـتدل، ابرویی خم

گـفتم ابرو، نه! دو تا قـوی سیاه عاشق            که لب سـاحـل امـن‌ند ولی دور از هـم

لـب بـــالایــی او آب بــقــاء کـــوثـــر            لـب پــائــیـنـی او آب حــیــات زمــزم

دست، تفـسـیرگر خیـرالامـور اوسطها            آنچه کرده ست کرامت نه زیاد است نه کم

چون «لما» زینت «لولاک خلقتُ الافلاک«            هم نگین است به انگشت فلک هم خاتم

دخـتـرش از سه زن برتر عـالـم برتر            هـمسرش هم رده با آسیه است و مریم

قدر او را ولی افسوس که «من لم یعرف«            علم او را ولی افسوس که «من لم یعلم«

هرچه گفـتیم کم و منزلتش بیشتر است            پیش او خوارترین معجزه شق القمر است

هرکه با نیـتی از عـشق محـمـد دم زد            »دست غیب آمد و بر سینۀ نامحرم زد«

محرم راز، علی باشد و باشد کافی‌ست            جمع دست علی و دست محمد کافی‌ست

و علی معنی « اکملت لکم دینکم» است            شاهد گـفـتۀ من خـطـبۀ قرای خُم است

منـکـران شـاهد عـیـنی غـدیرند! دریغ            سـنـد بیـعـت خود را بپـذیـرند؟! دریـغ

بـاز از خـصلت او با دگـران می‌گـوید            آنچه در بـاطن او دیـده عـیان می‌گوید

پیش پیری که به جنگاوری‌اش می‌بالد            از جـوانـمردی سردار جـوان می‌گوید

«سود در حُبّ علی است و زیان در بغضش«            با عرب باز هم از سود و زیان می‌گوید

حرف این است: « فهذا عـلیٌ مولاکم«            یک کلام است که با چند بیان می‌گوید